Death Valley en Las Vegas!

Fun fact:
Update van het lijstje met wat ik tot nu toe (warm) gegeten heb.
- Shoarma
- Broodje hamburger
- Johnny Rockets (ook een hamburger)
- Hard Rock Cafe World Famous Burger
- Burger King
- McDonalds (2 keer)
- Mexicaans
- Pizza (4 keer, ook al in vliegtuig)
- SF eerste dag
- Steak
- Mega turkey sandwich met friet


Dag 10:

Vandaag reden we naar Ridgecrest, onze tussenstop voordat we in Las Vegas aan zouden komen! Na het inladen van de auto, konden we vrij snel vertrekken. De reis verliep voorspoedig totdat al het verkeer van 3 banen naar 1 baan moest, dat bleek toch ietwat krap. Na een uur in de file pakten we een afrit en daar bleek een Burger King te zitten! De burger maakte alles weer goed en via een klein omweggetje konden we om het laatste stukje file heen en reden we binnendoor verder. We kwamen nog langs een meer (Lake Isabella) en reden na een tijdje Ridgecrest binnen. Het eerste wat opviel: het was er bloedheet en het waaide keihard. Die combinatie maakte het eigenlijk best aangenaam en na het inchecken sprongen we bijna meteen het zwembad in. Die avond hebben we snel nog even kleren gewassen en heb ik nog een filmpje (Les Intouchables) gekeken.


Dag 11:

Iedereen had crappy geslapen die nacht, maar we hadden een best lange reis voor de boeg door Death Valley heen naar Vegas. Death Valley scheen, vooral in juli, ongelooflijk heet te zijn en bijna niet uit te houden buiten de auto. Eenmaal in Death Valley zijn we gestopt voor een drankje en een ijsje en viel de hitte ons eigenlijk nog mee, misschien zijn we een beetje gewend aan de temperaturen van boven de 40 graden (dat wordt nog wat als we terugvliegen naar Nederland). Na de stop reden we door naar een uitzichtpunt waar we (logischerwijs) een geweldig uitzicht hadden over het gebied. Daarna reden we door en 30 mijl voor ons eindpunt zagen we de grote hotels op de Las Vegas Strip opdoemen. We kwamen ook al snel weer in druk en onoverzichtelijk verkeer terecht en waren blij toen we uiteindelijk voor ons hotel (The Mirage!) uitkwamen. We moesten echter onze spullen snel uitladen en daarna de auto inleveren bij Hertz, dus mijn vader parkeerde even op het “hotel limo’s only” gedeelte. Daarna begon de zoektocht naar de slecht aangegeven inleverplaats van de auto. Dit was “ergens bij Caesar’s Palace”, maar dat hotel is groot en het was goed verstopt. Uiteindelijk reden we een parkeergarage in, maar dachten we dat we verkeerd waren gereden. Tijdens het omkeren zagen we ineens de parkeerplaatsen van Hertz en reden, de “No Entry” borden negerend, de parkeerplaatsen op. Daarna liepen we Caesar’s Palace in om de sleutel in te leveren en besefte ik me weer hoe groot en over the top alles in Las Vegas was. Wéér keek m’n ogen uit en na het inleveren van de sleutel konden we naar ons hotel lopen, dat ernaast staat. Die dag hadden we verder weinig puf meer om nog rond te lopen in Las Vegas, dus zijn we vroeg gaan slapen.


Dag 12:

Dag 12 begon niet geweldig: we moesten kwart over 4 (’s ochtends ja) opstaan. Dat was vroeg. Echt vroeg. Daarnaast voelde mijn moeder zich nog steeds niet goed en kon niet mee met de trip naar de Grand Canyon vandaag. Mijn vader besloot bij haar in het hotel te blijven en dat was balen, want iedereen had hier naar uitgekeken. Eline en ik besloten met z’n tweeën te gaan en stonden om half 6 bij de ingang van het hotel. Eerst reden alle bussen vanuit de hotels naar het kantoor van de reisorganisatie en kreeg iedereen gekleurde stickers, afhankelijk van de gekozen tour. Daarna werden we in aparte bussen gezet afhankelijk van de keuze om naar de West of South Rim te gaan. Wij gingen naar de West Rim, een 200 km lange reis vanaf Vegas.
Onze buschauffeur sprak ietwat brak Engels en was niet echt geweldig te verstaan. Bij de eerste stop van de bus (de Hoover Dam) kwamen er dan ook meteen mensen te laat terug bij de bus, omdat ze niet verstonden hadden hoe lang ze de tijd hadden. Na een halfuurtje bij deze grote dam reden we weer door. We pakten een klein stukje Route 66 mee en maakten een korte stop. We vervolgden onze weg en waren blij toen we de bordjes “Grand Canyon – 20 miles” zagen. Normaal gesproken duurt dit 20 minuutjes, maar 13 van die 20 mijl ging (met een megabus) over onverharde slingerweggetjes. Onze chauffeur vertelde ons dat “de massage van de zaak was” en dat we, als we er na één keer nog niet genoeg van hadden, er op de terugweg gelukkig ook weer langs kwamen! Na een verschrikkelijk oncomfortabel halfuur reden we weer een verharde weg op en kwamen we al snel aan op de plek van bestemming. We werden meteen een gebouw in gestuurd om in te checken voor… een helikoptervlucht over de Grand Canyon!
Hier hadden mijn zusje en ik enorme zin in (we hadden allebei nog nooit in een helikopter gevlogen) en na een halfuur mochten we de helikopter in. De Ground Crew vertelde me dat ik, als één van de weinige mensen, moest bukken om ervoor te zorgen dat m’n hoofd er niet afgezaagd zou worden, maar dit bleek mee te vallen. We stegen op en vlogen richting de “afgrond” van de West Rim. Een adembenemend uitzicht doemde voor ons op en mijn camera maakte onafgebroken foto’s. De helikopter vloog de afgrond in en landde op de bodem, vlak naast de (roodgekleurde) Colorado River. Daar stapten we in een bootje en voeren we een stukje over de rivier. Een indiaan vertelde enthousiast over de rivier en liet foto’s zien van andere mooie plekken in de Grand Canyon. Na het boottochtje vlogen we weer terug naar de terminal. Vanuit daar reden shuttle bussen en bezochten we nog twee uitzichtpunten (Eagle Point, waar we ook lunchten, en Guano Point). Daarna was het alweer tijd om terug te gaan naar Vegas, waar onze ouders op ons wachtten.
Mijn ouders hadden in de tussentijd ook dikke lol gehad: ze waren naar het ziekenhuis geweest, hebben een 2500 dollar CT-scan zelf moeten voorschieten en kwamen er daarna achter dat mijn moeder een nierbekken ontsteking had. Daarna gezellig langs de apotheek en heerlijk op bed genieten van de antibiotica. Toen wij terugkwamen waren wij dan ook hartstikke jaloers op ze.
’s Avonds hebben we een beetje rondgelopen op de Strip. Vooral de Bellagio was natuurlijk leuk, de fonteinshows op muziek (deze keer onder andere Billie Jean) blijven tof om naar te kijken.